Komence post enkonduko de Esperanto en Chinion, Pekino estis unu el la urboj, en kiuj viglis Esperanto-movado. En 1913 en Pekino fondighis Esperanta Asocio. En 1917, lau la iniciato de Cai, Esperanto estis prenita kiel nedeviga studobjekto en la Pekina Universitato. Dum Eroshenko instruis en la universitato, 500-600 studentoj lernis Esperanton. En augusto de 1923, Cai Yuanpei k.a. establis en Pekino la Esperantan Kolegion. Cai Yuanpei estis rekomendita kiel ghia direktoro. La lernejo invitis Lusin lekcii pri "Skizo pri la Historio de Chinaj Noveloj kaj Romanoj". Malgrau sia granda okupiteco pro instruado en pluraj lernejoj kaj verkado kaj tradukado Lusin akceptis la inviton, promesante doni du lecionojn chiusemajne.

    Konsiderante la financan malfacilon de la lernejo, Lusin fordankis la honorarion pagitan al li pro la lekciado. Li diris: "En la nuna situacio esperantistoj devas chiamaniere kontribui al Esperanto, kaj nur tiel Esperanto povos esti disvastigita. Malgrau ke mi nun ne povas skribi ech unu vorton de Esperanto, mi subtenas la movadon, char mi aprobas Esperanton."

    En la Pekina Esperanta Kolegio estis pli ol 300 lernantoj. En la komenco nur iom pli ol 40 lernantoj studis "Skizo pri la Historio de Chinaj Noveloj kaj Romanoj" kaj ili lernis en malgranda klaschambro, kaj poste pro la profundaj scioj kaj bela instruado de Lusin, pli kaj pli da lernantoj sin turnis al tiu studobjekto, kaj oni devis aranghi la lecionon en auditorio.

    Kvankam la Pekina Esperanta Kolegio funkciis nur kelkajn jarojn, tamen ghi kulturis multajn esperantistojn, kiuj kontribuis al la china Esperanto-movado.