Ofte mi promenadas

Apud via fonto

Mi longe pripensadas

Pri via plua sorto.

Vian vojon akve faritan

Trafas multe da embaraso

Cxar gxi ne estas ordonita

Kaj gxin ordonas akva amaso.

Via bordo varbas la promenantojn

Pro via pitoresknaturo

Ofte tio estas interparolantoj

Kiuj auxskultas la rivermurmuron.

Mi fiksrigardis gxian profundecon

Pensoj miaj forvagis malproksime

Mi forgesis je mia soleco

Ke akvospaco flustras ondforme.

Longe mi kun tiuj pensoj restis

Rigardante strecxis mia iriso

Kaj mia bildo en akvo ekestis

Kvazaux mi estas Narciso.

Kara rivereto mia

Kien vi tiel urgxas

Kie estas celo via

Kaj kie via adreso trovigxas?

Trinkigu plue per via akvo

Niajn gxardenojn, kampojn kaj arbarojn

Cxar vi ne scias vian sekvon

Kaj eble vi influos en la maro.

Mi salutas vin riverence

Dezirante al vi la pacan fluon

Kaj mi atendas pacience

Unu belan tagon sen pluvo.

Neatendite mi venos denove

Cxar mi promeni sxatas

Sed ofte tio estas senpove

Kiam la nuboj kirloventas.

Vi atendu mian alvenon

Tion mi momente ne ordonas

Trinkigu dauxre vian ebenon

Cxar mi kun vi nun adiauxas.

กก

Ne bezonas la teron

Kaj pri grava afero temas

Cxar li uzas la kajeron.

Kiu estas tiu granda genio

Ke pri li parolas tuta mondo

Amaso ne interesas pri tio

Sed estimas lin la intelekta rondo.

Genia semo estas dissemita

Tra la mondo kiel komunikilo

Kaj la sentoj estigxis vekitaj

Cxe homoj soifantaj da helpilo.

Kiu do estas tiu nia semanto

Ke li helpis al ni ekkoni nin

Cxar li donacis al ni la Esperanton

Kaj ni devas lauxdi kaj festi lin.

Kara nia Doktoro Esperanto

El tiuj vicoj ni vin rekonas

Cxar vi estas nia bonfaranto

Kaj ni viaj adeptoj fieras.

Al esperantkreinto ni sxuldas

Grandan Dankon pro grandioza ago

Cxar en estonteco ni kredas

Ke venos baldaux pli hela tago.

Estimata kreatoro estu salutata

Suficxe vi laboris sen laco

Sur via vojo ni estas laboranta

Dezirante al vi eternan pacon.

กก

Tage starante sur la strato

Kaj dependi de indulgeco

Cxar je tio pelas min malsato.

pro tio mi multe suferas

Cxar mi vivis kiel ricxuloj

Kaj tio min terure koleras

Ke mi tiel aspektas en viaj okuloj.

Faris min tia kruela milito

Deprenis mian tutan havajxon

Ne lasis al mi nek liton

Por mi restis nur la humilajxo.

Homoj preter mi pasadas

Kaj tion neniu rimarkas

Ke suferanto malsatadas

Mi tamen al ili dankas.

Mirindaj estas tiuj homoj

Kiu ne zorgas pri malricxulo

Cxar ili apartenas al ricxaj domoj

Kaj ili ne vidas la mizerulon.

Sed iam tagigxos mia suno

Kaj mia kampo ricevos semigxinton

Mi bakos la panon de propra faruno

Kvankam mi estas kutima rifugxinto.