La auxto malrapide veturis kaj de tempo al tempo flankensxovigxis sur la zigzaga montsxoseo malseka, pro tio la sxoforo estis ege atentema. Kiam la auxto veturis pli ol 40 km., cxesis la pluveto, sed antaux ni densis blanka nebulo sur la monto. Kiam ni plue veturis, falis lanugaj negxflokoj. Ni tuj eniris kvazaux de pluva auxtuno en frostan vintron. La sxoforo diris al mi, ke tie estas forko de Baimang-negxmonto je kvar mil m. super la marnivelo, la plej alta loko dum nia vojagxo.

Pli kaj pli densis la negxo. Nia auxto solece veturis sur la senlima negx-altebenajxo ege glitiga. En negxo ni ne povis klare vidi la cxirkauxajxon. Ni devus halti por sate gxui la negxon tre raran en septembro, tamen neniu el ni havis tian humoron pro forta timo pri la dangxera vojo, malgraux ke neniu tion konfesis. Ni cxiuj povis fari nenion alian krom resti en la auxto, forte teni la apogon per ambaux manoj kaj largxe malfermi la okulojn kun la koro strecxita.

Weixi renomigxis iagrade pro orharaj simioj. En la loko prosperas arbaroj kaj trafluas Lancang-rivero. Dank' al siaj verdaj riveroj, prosperaj montaroj kaj interkrucigxantaj valoj Weixi farigxis hejmloko de orharaj simioj viglaj, amindaj kaj grupigxemaj, kiuj estas primatoj propraj al Cxinio kaj estas rigardataj kiel raraj animaloj de la mondo tuj post grandaj pandoj. Ili troveblas en tre malmultaj lokoj. Kvankam Weixi estas cxefa vivloko de orharaj simioj, tamen tie tre malmultaj havis sxancon vidi ilin propraokule pro la tereno komplika kaj arbaroj densaj. Mi dufoje eniris en la montaron por sercxi ilin, sed vane. Mi nur acxetis kun bedauxro cxe lokano foton pri ili kiel memorajxon.

En la vilagxo vivas pli ol cent familioj, el kiuj nur unu estas nasxi-a kaj la aliaj ? lisu-aj. La vilagxanoj estas afablaj kaj gastamaj. Informigxinte pri nia alveno, ili cxiuj sin vestis per naciaj vestoj, kiujn ili portis nur en festaj tagoj, sin beligis per ornamajxoj el konkoj kaj argxento. Kolektigxinte sur la ununura ebenejo antaux la vilagxa lernejo, ili dancis naciajn dancojn por nin bonvenigi. Kantante, ili dancis kun pli kaj pli granda gajeco. Varmigxintaj, ili demetis jakon, kaj soifantaj, ili trinkis iom da vino mem farita. Ili profunde impresis min per sengxeneco kaj libereco.

La subgubernia respondeculo, kiu akompanis nin, diris, ke la spektaklo videblas nur en festaj tagoj. De li mi informigxis, ke la plej grava festo de lisu-oj estas la Novjara Festo, kiu okazas cxirkaux la vintra solstico. Ili festas gxin per bucxado de porkoj kaj sxafoj, farado de vino kaj kukoj el glueca rizo. La festado dauxras tri tagojn, kaj la vilagxanoj cxu junaj cxu maljunaj gaje sin amuzas per kantado kaj dancado tra la tutaj noktoj. Mi estis profunde emociita de iliaj sincereco kaj honesteco. Por danki ilin, mi acxetis vinon, cigaredojn kaj bombonojn por regali ilin kaj fotis ilin.